Groźby karalne mogą wystąpić zarówno w miejscu pracy, w szkole jak i przez Internet. Mogą mieć formę słowną lub pisemną (np. listu z pogróżkami). Poniżej krótki poradnik, jak reagować i bronić się przed groźbami karalnymi. Zgodnie z art. 190 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny ( 1997 nr 88 poz. 553 ze zm.) kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Warto pamiętać, że każdorazowo ostatecznie to sąd będzie oceniał, czy nasza obawa spełnienia groźby była uzasadniona. Jeśli więc decydujemy się na przekazanie sprawy do organów ścigania musimy mieć na uwadze fakt, że na samym początku weryfikacji zostanie poddany fakt, jak bardzo baliśmy się groźby i czy faktycznie ta obawa była w pełni uzasadniona. Zobacz również: Skąd wziąć zaświadczenie o niekaralności? Przestępstwo groźby karalnej Poniżej elementy przestępstwa, które muszą być spełnione łącznie: Groźba zazwyczaj polega na słownej zapowiedzi dokonania jakiejś czynności (np. agresywny sąsiad wykrzykuje, że jeśli nasze dzieci jeszcze raz wejdą na jego podwórko, to będzie do nich strzelał z wiatrówki). Może też dotyczyć sytuacji, w których sprawca wykonuje określone gesty (np. przystawia nam nóż do gardła) lub wykazuje gotowość do pewnych działań (np. współlokator zbliża się z otwartym ogniem do łatwopalnych przedmiotów, jak zasłony, pościel, itp.), a także przekazuje pewne informacje za pośrednictwem osób trzecich w zamiarze ich przekazania zainteresowanemu (np. listy zawierające pogróżki). Groźba nie musi być spełniona natychmiast – może być spełniona nawet w odległej przyszłości. Popełnieniem przestępstwa są jedynie takie groźby, które po ich spełnieniu rodziłyby odpowiedzialność za popełnienie przestępstwa. Grożenie pozbawieniem życia, pobiciem, kradzieżą jest groźbą karalną, ale na przykład grożenie popełnieniem wykroczenia (uszkodzeniem jakiejś rzeczy o niewielkiej wartości), czy deliktu cywilnego (niedotrzymania warunków umowy) nie będzie skutkować poniesieniem odpowiedzialności karnej z tego przepisu. Groźba musi być skierowana w stronę ofiary lub osoby dla niej najbliższej. Musi nastąpić na szkodę ofiary lub szkodę osoby najbliższej. Grozić może mąż żonie, że pobije ją, albo, że pobije ich dzieci. W obu przypadkach mamy do czynienia z groźbą karalną. Groźba powinna wzbudzać obawę spełnienia, czyli ofiara ma podstawy, aby obawiać się spełnienia groźby. Jest to obawa subiektywna, czyli mówimy o indywidualnym samopoczuciu jednostki. Nie ma więc groźby karalnej w przypadku, gdy sąsiad grozi nam, że zbombarduje nasz dom z samolotu, jeśli nie ma samolotu, licencji pilota czy bomby. Nie ma także groźby karalnej jeśli sąsiad wymachuje w naszym kierunku bronią, ale nie wzbudza to naszej obawy, bo jesteśmy przekonani, że jest to pistolet na wodę. Zobacz również: Zmiany w postępowaniu karnym w 2015 roku Obawa jest uzasadniona, tzn. że mamy prawo podejrzewać, iż zostanie spełniona. Mówimy tutaj o obiektywnym uzasadnieniu obawy. Na przykład jeśli sąsiad mówi, że zburzy nasz dom przy pomocy armaty, to pomimo, iż możemy tej groźby się obawiać, to ta obawa nie jest uzasadniona, jeśli nasz sąsiad nie jest artylerzystą, a dom nie stoi na poligonie lub w jego pobliżu. Tutaj pojawiają się największe wątpliwości w czasie rozprawy sądowej. Przygotujmy się na to, że sąd bardzo dokładnie zbada intensywność naszej obawy i jej zasadność. Decydując się na sprawę sądową miejmy pewność, że te dwie przesłanki są spełnione. Istotną kwestią jest to, że żadna instytucja nie jest zobowiązana do działania, aż do chwili gdy ofiara nie złoży wniosku o ściganie sprawcy. Zobacz również: Prawo do obrony w procesie karnym Groźba - czyn karalny Dla dokonania groźby z chwilą jej wyrażenia wystarczy aby sprawca zagroził, a ta groźba do ofiary dotarła. Nie istnieje więc obowiązek podjęcia jakichkolwiek działań w celu spełnienia groźby, przykładowo sprawca grożący nam nożem nie musi usiłować nas dźgnąć, jeśli jego zachowanie wzbudza uzasadnioną obawę spełnienia groźby uszkodzenia ciała. W przypadku dźgnięcia lub zamachnięcia się w celu dźgnięcia mamy już do czynienia z przestępstwem uszkodzenia ciała lub z usiłowaniem dokonania przestępstwa uszkodzenia ciała. Sprawca musi działać świadomie (umyślnie), to znaczy wie, że jego działanie wywołuje u ofiary uzasadnioną obawę spełnienia czynu. Nie będzie podlegała odpowiedzialności karnej osoba, która nie zdawała sobie sprawy, że wywołuje poczucie strachu u drugiej strony, na przykład w sytuacji gdy groźba miała charakter żartu. Ważna jest więc świadomość sprawcy i jego zamiar wzbudzenia obawy u ofiary. Groźba karalna: Twój sąsiad notorycznie zastawia samochodem wjazd na Twoją posesję. Wielokrotnie prosiłeś go, żeby tego nie robił, ale nie przynosi to żadnego skutku. Sąsiad jest niemiły, arogancki, często odpowiada Ci w wulgarny sposób. Zawsze szybko się wycofujesz, bo boisz się, że może zacząć się z Tobą szarpać, albo Cię pobić. Któregoś dnia wychodziłeś z domu, a Twój sąsiad właśnie parkował w tym samym co zwykle miejscu. Postanowiłeś zwrócić mu uwagę. W trakcie wymiany zdań Twój sąsiad nie tylko nie chciał przestawić samochodu, ale zaczął na Ciebie krzyczeć, wyciągnąć pistolet z bagażnika samochodu, zaczął nim wymachiwać i grozić Tobie, że następnym razem jak zobaczy Twoje dzieci przechodzące wzdłuż jego ogrodu to je zastrzeli. Znając jego porywczy charakter boisz się, że groźba może zostać spełniona. Takie zachowanie można zakwalifikować jako groźbę karalną. Groźba nie karalna: Sprzedałeś swój samochód znajomemu. Ponieważ nie mógł on od razu zapłacić całej kwoty, w umowie zapisaliście, że połowę sumy wypłaci od razu, a drugą połowę w ciągu miesiąca. W między czasie pokłóciliście się dość poważnie i teraz znajomy grozi Ci, że jeśli go nie przeprosisz nie zapłaci reszty pieniędzy za samochód. Pomimo, iż groźba może budzić obawę jej spełnienia, a Twoja obawa jest w pełni uzasadniona, nie jest to groźba karalna. Polecamy serwis: Sprawy karne Źródło:żeby pisać część układu rozdrodczego mężczyzn przez samo h to chyba trzeba mieć ujemne IQ• serwer discord "Miśki Kecela" już nie istnieje • https://youtu.be/ Groźby karalne są przestępstwem opisanym w art. 190 kodeksu karnego. Zgodnie z ww. przepisem odpowiedzialności karnej podlega ten, kto jest świadomy tego, że wywołuje poczucie strachu u pokrzywdzonego, co oznacza działanie umyślne. § Groźby karalne – jaka grozi odpowiedzialność karna? Co to są groźby karalne? Przestępstwo groźby karalnej skierowane jest przeciwko wolności człowieka w sferze psychicznej, tj. poczucia bezpieczeństwa, rozumianego jako wolność od strachu i obawy o naruszenie dóbr zarówno pokrzywdzonego, jak i osób mu najbliższych. Zgodnie z art. 190 KK uzasadniona obawa to element, który pozwala ująć i zweryfikować, czy subiektywne odczucie obawy pokrzywdzonego co do spełnienia groźby miało uzasadnione podstawy. Przedmiotem czynności przestępstwa groźby karalnej może być każdy człowiek zdolny do zrozumienia treści groźby i do odczuwania obawy. Artykuł 190 Kodeksu Karnego Zgodnie z art. 190 §1 Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Co ważne, przestępstwo określone w art. 190 § 1 KK może być popełnione tylko i wyłącznie umyślnie. Oznacza to, iż sprawca musi chcieć wywołać u drugiej osoby obawę popełnienia przestępstwa na jej szkodę, bądź szkodę osoby mu najbliższej. Należy podkreślić, iż groźba karalna może być wyrażona w dowolnej, zrozumiałej dla adresata formie – pisemnej, ustnej czy w formie gestu. Zauważyć należy, iż w art. 190 § 1 kk zostały wymienione przesłanki kwalifikacji gróźb karalnych jako przestępstwa, a zatem groźba popełnienia przestępstwa i obawa, iż ta groźba zostanie spełniona, muszą wystąpić łącznie. Jaki wyrok za groźby karalne? Zgodnie z art. 190 §1 kk sprawca gróźb karalnych podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Co ważne, jest to przestępstwo wnioskowe, co oznacza, iż ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Przykłady gróźb karalnych Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia r. sygn. akt I KR 225/87, groźba może zostać wyrażona przez każde zachowanie sprawcy w sposób niebudzący wątpliwości i powodujący uzasadnioną obawę jej spełnienia. Groźbę karalną można wyrazić za pomocą wszystkich środków, które przekazują jej treść do świadomości odbiorcy, np.: ustnie,pisemnie,telefonicznie,za pomocą internetu (np. na forach i portalach społecznościowych)za pomocą rysunku lub fotomontażu,za pomocą gestu,poprzez konkretne zachowanie. Natomiast według Sądu Apelacyjnego w Lublinie, w wyroku z dnia 30 stycznia 2001r. sygn. akt II AKa 8/2001 sposób grożenia to również: przystawienie noża do gardła, wyjęcie niebezpiecznego narzędzia i zaprezentowaniu, jak zostanie ono użyte,zbliżenie się z otwartym ogniem do łatwopalnych przedmiotów, gwałtowne hamowanie lub przyspieszanie auta. Reasumując, Sąd uznaje za groźby karalnego wyłącznie te, które po spełnieniu stwarzałyby odpowiedzialność sprawcy za popełnienie przestępstwa np. grożenie pozbawieniem życia, kradzieżą, czy pobiciem. Natomiast za grożenie popełnieniem wykroczenia, np. zniszczeniem przedmiotu o wartości poniżej 250 zł sprawca nie podlega odpowiedzialności karnej z art. 190 KK. Zawiadomienie o groźbach karalnych Przy sporządzaniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa gróźb karalnych wraz z wnioskiem o ściganie, warto skorzystać z pomocy kancelarii, tak by pismo spełniało wszystkie niezbędne wymogi. Ponadto, kancelaria udziela wsparcia również na dalszych etapach postępowania, pozostając w kontakcie z organami ścigania i składając wnioski o podjęcie odpowiednich czynności czy przeprowadzenie dowodów. Groźby karalne – gdzie zgłosić? W przypadku przestępstwa groźby karalnej, warunkiem zainicjowania postępowania jest zawiadomienie przez pokrzywdzonego organów ścigania tj. policji lub prokuratury, o popełnieniu takiego czynu oraz złożenie wniosku o ściganie sprawcy. Co ważne, bez takiego wniosku organy nie będą mogły podjąć żadnych czynności. Groźby karalne – przykładowe wyroki sądowe Sąd Okręgowy w Kielcach orzekł, że sprawca nie musi grozić pokrzywdzonemu osobiście. Zdaniem Sądu, o przestępstwie określonym w art. 190 kk można mówić także w przypadku, gdy osoba trzecia pełni rolę posłańca sprawcy i przekazuje treść groźby pokrzywdzonemu;Wypowiedzenie słów „znajdę cię” z pewnością nie można rozumieć jako groźby pozbawienia życia. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 października 2008 r. sygn. akt II AKa 140/08 słowa te wyrażają groźbę niedookreśloną, nie wyrażającą niczego konkretnego; Wypowiedzenie słów „lepiej się pilnuj”, „wstaw sobie kraty w oknach domu”, „wsadzę cię do więzienia”, „ja ci pokażę” , „załatwię cię” stanowią groźbę niedookreśloną i można je ocenić wyłącznie jako niepokojenie, co implikuje przyjęcie kwalifikacji z art. 107 Kodeksu wykroczeń. Zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 17 grudnia 2013 r. sygn. akt II K 84/13 użycie powyższych sformułowań zmierzało jedynie do dokuczenia pokrzywdzonej, a zachowanie oskarżonego miało charakter złośliwy. Zachęcamy do skorzystania z naszych pozostałych usług dostępnych na: § Groźby karalne – jaka grozi odpowiedzialność karna?
Kancelaria Adwokacka Adwokat Agnieszka Kwapień. Tadeusza Kościuszki 56/2, 40-047 Katowice. Email. Dzień dobry Pani/Panu, Stosowny wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia za krzywdę poniesioną na skutek gróźb karalnych może być złożony w toku postępowania karnego. Należy mieć jednak świadomość, iż sąd karny nie będzie
Zgodnie z obowiązującym prawem szantażowanie jest przestępstwem, za które sprawcy grożą nawet 3 lata pozbawienia wolności. Chociaż w Kodeksie karnym termin „szantaż” nie pada ani razu, bez wątpienia szantażowanie należy do czynów zabronionych – przestępstwo to zostało bowiem opisane w art. 191 § 1 który brzmi następująco:kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat doszło do popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 k., nie jest koniecznie spełnienie owych bezprawnych gróźb – czynem zabronionym jest już samo ich z art. 191 § 1 należy do przestępstw publicznoskargowych, czyli ściganych z urzędu. Oznacza to, że zbieranie dowodów oraz złożenie aktu oskarżenia przed sądem leży po stronie organów ścigania, a nie szantażu bywają zazwyczaj groźby ujawnienia kompromitujących informacji bądź materiałów, np. zdjęć tudzież filmów. W sytuacji, gdy dojdzie do ich publikacji, osoba pokrzywdzona może dochodzić swoich praw w postępowaniu cywilnym na podstawie artykułu 23. Kodeksu cywilnego, który chroni dobra osobiste. Wówczas poszkodowany może żądać od sprawcy zaprzestania działania, usunięcia jego skutków (np. przez złożenie publicznych przeprosin) oraz wypłaty zadośćuczynienia (bądź zapłaty ustalonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny).
Napisał/a Robert1994. mam juz dośc tego kolesia i jego daremnych opowiesci jak to nie bedzie mnie bił a grozby z tego co mi wiadomo są karalne w polsce. W tej rozmowie nie ma nic, co stanowiłoby przestępstwo gróźb karalnych z art. 190 par. 1 kodeksu karnego (na marginesie - Ty również mu "groziłeś").
niemiecki obronca / adwokat – niemieckie prawo karne Niemieckie prawo karne jest uregulowane w niemieckim Kodeksie karnym (StGB). W praktyce prowadzonych jest wiele spraw karnych przeciwko polskim obywatelom. Trzeba zwrócić uwagę na to, że w ostatnim czasie dochodziło do ekstradycji polskich obywateli do Niemiec, którzy popełnili czyn karalny. W takich sprawach należy jak najszybciej kontaktować się z niemieckim adwokatem, który zna niemieckie prawo karne oraz niemieckie postępowanie karne. Nakaz aresztowania w Niemczech Niemieckie prawo karne przeważa w Kodeksie karnym (StGB – Strafgesetzbuch). Prawo karne procesowe jest regulowane przez Kodeks postępowania karnego (StPO – Strafprozessordnung). a. niemieckie prawo karne – kodeks karny Niemiecki kodeks karny składa się z różnych części: Ogólna część Kodeksu karnego (§§ 1 – 79b) reguluje powszechne zasady niemieckiego prawa karnego, które dotyczą całego prawa karnego, jak na przykład Różne formy dopuszczenia się czynu Dokonanie i usiłowanie Wina i uczestnictwo Zamiar i niedbalstwo Obchodzenie i zaniedbanie Obrona konieczna / stan wyższej konieczności Skutki prawne przestępstw (grzywna / pozbawienie wolności / odebranie prawa jazdy) Składanie wniosków o ukaranie Przedawnienie przestępstw Różnica: występek a złamanie prawa. Niemieckie prawo karne odróżnia występek i złamanie prawa. Za złamanie prawa uważa się każde przestępstwo, które sankcjonowane jest przez Kodeks karny przynajmniej jednorocznym pozbawieniem wolności. Nieumyślne dokonanie przestępstwa jest tylko wtedy karalne, gdy jest to wyraźnie uregulowane w ustawie. Szczególna część (§§ 80 – 358) zawiera pojedyncze karalne stany faktyczne niemieckiego prawa karnego. Są one tematycznie uporządkowane. Niemieckie prawo karne definiuje w wielu przypadkach, przestępstwa proste i kwalifikowane (szczególnie ciężkie) i wyróżnia sposoby postępowania karnego w zależnosci od przestępstwa. Przykład: proste uszkodzenie ciała jest podstawowym przestępstwem podczas gdy niebezpieczne uszkodzenie ciała jest przedstawiane jako kwalifikowana (cięższa) forma uszkodzenia ciała i jest także ciężej karane. Ważne przestępstwa szczególnej części niemieckiego kodeksu karnego to: opór przeciw egzekutorom, § 113 zakłócenie spokoju domowego, § 123 ucieczka z miejsca wypadku, § 142 fałszowanie finansowe, § 146 fałszywe zeznanie, § 153 obraza, § 185 morderstwo, § 211 zabójstwo, § 212 handel ludźmi, § 232 kradziez, § 242 sprzeniewierzenie, § 246 łup , § 249 wymuszenie, § 253 paserstwo. § 259 oszustwo, § 263 fałszowanie dokumentów, § 267 uszkodzenie rzeczy, § 303 podpalenie, § 306 niebezpieczna ingerencja w ruch uliczny, § 315 zagrożenie ruchu ulicznego, § 315 c pijanstwo w ruchu ulicznym, § 316 calkowite zamroczenie alkoholowe, § 323 a nie udzielenie pomocy, § 323 c Dla wielu przestępstw są w praktyce ustalane grzywne. Uszkodzenie ciała albo uszkodzenie rzeczy będą prowadzić tylko w krańcowych przypadkach albo przy wielokrotnym powtórzeniu do pozbawienia wolności bez okresu proby. Zmniejszona poczytalność przez zachorowania psychiczne może prowadzić do zmniejszenia kary. Sąd może ustalać jednak także szczególnie ciężki winę – na przykład przy szczególnie okrutnych przestępstwach zabójstwa. To uniemozliwia przedwczesne zwolnienie z aresztu. Niemieckie prawo karne przewiduje tak zwane pozbawienie wolności od … aż do 15 lat lub grzywne . Większa kara dotyczy nielicznych przestępstw, jak np. za morderstwo grozi dozywotna kara pozbawienia wolnosci. Federalny sąd konstytucyjny – najwyższy niemiecki sąd – rozstrzygnął w roku 1977, że każdy skazaniec dostaje szansę, aby prowadzic zycie na wolnosci. Odpowiednio przeprowadzane jest rowniez postępowanie sprawdzające w czasie pozbawienia wolności, w czasie którego badana jest możliwość wczesniejszego zwolnienia z aresztu. Kilkakrotne wzmierzenie kary dożywotniego pozbawienia wolności, które przekracza normalna długość życia człowieka, nie jest przewidziane w niemieckim prawie. Jednak dozywotni skazaniec ma dopiero po 15 latach możliwość przedwczesnego wyjscia na wolnośc. Jest to zalezne od nastepujacych przeslanek: sad nie ustalil szczegolnie wysokiego wyroku zwolnienie skazanego nie zagraza spoleczenstwu skazaniec zgadza sie na jego zwolnienie Przypadek szczegolnie ciezkiej winy na przyklad – w przypadku zamordowania kilku ludzi albo szczególnego okrucieństwa – wczesniejsze zwolnienie przewidziane jest najwcześniej po 18 latach. b. niemieckie prawo karne procesowe Niemieckie prawo karne procesowe jest regulowane przez kodeks postepowania karnego. Zasadniczo prokuratura rozstrzyga o otwarciu postępowania dochodzeniowego, do którego wystarcza podejrzenie o dopuszczeniu sie przestępstwa. W praktyce jest jednak tak, że przede wszystkim policja – bez wtrącenia sie do sprawy przez niemiecka prokurature – prowadzi dochodzenie. Pomimo tego ze prokuratura jest nadrzędna władza, tylko jedna osoba podejmuje decyzje w postępowaniu dochodzeniowym w Niemczech. Kiedy jest wystarczających duzo dowodów przeciw pewnej osobie – kiedy skazanie jest prawdopodobne – wnoszony jest akt oskarżenia przez niemiecką prokuraturę . Prokuratura ma obowiazek szukania takze dowodow przemawiajacych na korzysc oskarzonego. Niemiecki sędzia jest niezależny. Nikt nie ma wplywu na wyrok sadu. Niemiecki sąd karny musi zbierac dowody z urzędu. Sędzia może zdać się więc nie tylko na to, że prokuratura albo obrona przedstawiaja wszystkie istotne dowody; sad musi rowniez wykazać sie aktywnoscia. To może zdarzyć się na przykład przez obejrzenie miejsca przestępstwa, wezwanie świadków albo biegłych. Niemiecki kodeks postępowania karnego wyroznia przestepstwa scigane z urzedu i przestępstwa ścigane na wniosek. Przestępstwa ścigane z urzędu są zasadniczo ścigane przez państwo. Przy przestępstwach ściganych na wniosek mozna wyroznic przestepstwa absolutne i względne. Absolutne przestępstwa ścigane na wniosek są ścigane wyłącznie na wniosek w celu ukarania winnego . Takim przestępstwem jest zakłócenie spokoju domowego. Względne przestępstwa ścigane sa na wniosek i mogą być tez dodatkowo scigane w interesie państwa, kiedy istnieje szczególny interes publiczny przy ściganiu karnym. Przykladowo proste uszkodzenie ciała jest takim przestępstwem. W § 374 kodeksu postepowania karnego wymienione sa przestępstwa ścigane na wniosek, ktore mogą być ścigane przez ofiarę w specjalnym postępowaniu: z oskarżenia prywatnego. Przy tym chodzi tu o rzadko stosowane postępowanie, w którym ofiara poniekąd przejmuje role prokuratury jako oskarżyciel. Prokuratura nie staje się w tym postępowaniu czynna, dowody są przedstawiane przez ofiare. Przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego to na przykład obraza, uszkodzenie rzeczy i uszkodzenie ciała. Jako srodki prawne istnieje w niemieckim prawie karnym rownie zażalenie, apelacje i rewizja. Zażalenia nie stosuje się przeciw wyrokom, lecz przeciw dzialaniu sądow w pierwszej instancji lub w postępowaniu odwoławczym w stosunku do wydawanych postanowień i rozporządzeń. Jak w prawie cywilnym tutaj rowniez w ramach apelacji sa zadawane jeszcze rzeczowe pytania – do okoliczności czynu. Tylko w tym zakresie odbywa sie nowe przeprowadzenie dowodu . W ramach rewizji moze byc podnoszony tylko błąd co do prawa popelniony przez sad w pierwszej instancji. Rewizje stosuje się w prawie karnym przeciw wyrokom sędziego sadu karnego, sądów ławniczych, izb karnych sądu krajowego i przeciw wyrokom wyższych sądów krajowych orzekajacych w charakterze I instancji . Przeciw wyrokom sądów przysięgłych nie przysluguje żadna apelacja, a dopuszczalna jest juz tylko rewizja. Jesli chodzi o skutki zastosowania odwolawczego środka prawnego, to nie wchodzi tu w rachube żadne pogorszenie stanu oskarżonego, co oznacza, ze nie może być wydany bardziej surowy wyrok niż w poprzedniej instancji.
§ Groźby karalne, znęcanie psychiczne i uprowadzenie z domu (odpowiedzi: 1) Witam. Opiszę jak najkrócej swoją sytuację. Ze swoim bratem przyrodniczym nigdy nie byłem w lepszych kontaktach. Pewnego dnia przyszedł do mnie do § Groźby karalne,Pozbawienie wolności (odpowiedzi: 40) Witam. Zostałem zgłoszony na policję z art 189s1Kara grzywny – zgodnie z hierarchią kar z art. 32 kodeksu karnego jest najłagodniejszą karą przewidzianą przez polski kodeks karny. O dominującej roli grzywny wśród pozostałych kar przekonuje zarówno jej pierwsze miejsce w katalogu kar (art. 32 kk), jak i pierwsze miejsce w sankcjach alternatywnych przewidzianych za poszczególne przestępstwa. O znaczącej roli grzywny świadczą również inne przepisy statuujące prymat kar wolnościowych nad karą pozbawienia wolności (art. 58 § 1 kk) oraz przewidujące szerokie możliwości samoistnego orzekania kary grzywny następuje w dwóch etapach. W pierwszym etapie sąd ustala liczbę stawek dziennych, przy czym minimum stawek dziennych wynosi 10, zaś maksimum 360, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Drugi etap wymiaru kary grzywny to ustalenie wysokości stawki dziennej. Stawka dzienna nie może być niższa niż 10 zł, i wyższa niż 2000 zł. Określając wysokość stawki dziennej należy wziąć pod uwagę okoliczności dotyczące stosunków majątkowych i osobistych sprawcy, czyli, zgodnie z art. 33 § 3, dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Wysokość stawki dziennej powinna być dostosowana nie tyle do istniejącej sytuacji majątkowej, ile do możliwości zarobkowych, a więc przewidywanej sytuacji majątkowej sprawcy. Kara grzywny może wystąpić w kilku postaciach: jako grzywna samoistna, grzywna orzeczona obok kary pozbawienia wolności (art. 33 § 2) oraz grzywna orzeczona w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności lub kary ograniczenia wolności (art. 71 § 1). Zgodnie z art. 58 § 2 kk grzywny nie orzeka się, jeżeli dochody sprawcy, jego stosunki majątkowe lub możliwości zarobkowe uzasadniają przekonanie, że sprawca grzywny nie uiści i nie będzie można jej ściągnąć w drodze egzekucji. Zakaz ten dotyczy każdej podstawy prawnej orzeczenia grzywny, a zatem zarówno grzywny samoistnej, jak i orzeczonej obok kary pozbawienia wolności, orzeczonej na podstawie art. 71 § 1 w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, bądź kary ograniczenia wolności. Skazanego wzywa się do jej uiszczenia w ciągu 30 dni, a w razie niepowodzenia grzywnę ściąga się w drodze egzekucji. Jeżeli egzekucja okaże się bezskuteczna (byłaby bezskuteczna), sąd może zamienić grzywnę w wysokości do 120 stawek dziennych, za zgodą skazanego, na pracę społecznie użyteczną. Jeżeli skazany grzywny nie uiści ani nie podejmie pracy społecznie użytecznej, pozostaje możliwość zastosowania zastępczej kary pozbawienia wolności. Jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada dwóm stawkom dziennym. Zastępcza kara pozbawienia wolności nie może przekraczać 12 miesięcy pozbawienia wolności, jak też górnej granicy kary pozbawienia wolności przewidzianej za dane przestępstwo. Jeżeli za dany czyn nie grozi w ogóle kara pozbawienia wolności, to zastępcza kara nie może przekroczyć sześciu miesięcy pozbawienia wolności (art. 46 kkw).
27. § 1. Od zastępczej kary aresztu sprawca może być uwolniony w każdym czasie. przez wpłacenie kwoty pieniężnej przypadającej jeszcze do uiszczenia. § 2. Jeżeli grzywna została uiszczona w części, karę zastępczą zmniejsza się w. sposób odpowiadający stosunkowi kwoty zapłaconej w wysokości grzywny. Strona 1 z 2.
Chciałem zgłosić sąsiada za groźby karalne. Tydzień temu jego koledzy grozili mi śmiercią oraz pobiciem. Oni stali pod blokiem, ja byłem w mieszkaniu, sąsiad najprawdopodobniej też. Natomiast wczoraj nasłany przez niego kolega wykrzyczał mi do okna, że jak z tym pójdę na policję, to zabiją moją matkę. Co powinienem zrobić? Chciałem pójść na policję, ale nie mam dowodów. Jestem pewny, że tych ludzi nasyła sąsiad i te groźby to jego pomysł. Mogę jedynie podać adres dwóch innych sąsiadów, którzy zapewne te groźby słyszeli. Czy jest sens iść z tym na policję, mimo że nie jestem pewny, czy ktoś potwierdzi moją wersję? Ten sam sąsiad zgłosił mnie na policję, która była u mnie w domu w celu pouczenia, żebym go nie zaczepiał i najlepiej w ogóle z nim nie rozmawiał. Kiedy mamy do czynienia z groźbą bezprawną? Podstawę prawną opinii stanowią przepisy Kodeksu karnego ( oraz Kodeksu postępowania karnego ( Istotna z punktu widzenia Pana interesu jest treść art. 191 zgodnie z którym: „Art. 191. § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.” Zasadne jest zatem wyjaśnienie zwrotu groźba bezprawna. Definicję tego zwrotu zawiera art. 115 § 12 zgodnie z którym „groźbą bezprawną jest zarówno groźba, o której mowa w art. 190, jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej; nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem”. Przestępstwo z art. 191 § 1 jest przestępstwem formalnym, zatem znamiona jego zostaną wypełnione już w chwili, gdy groźba, której oskarżony użyje wobec pokrzywdzonego, wzbudzi w nim uzasadnioną obawę. Z treści Pana pytania wynika, iż w chwili obecnej obawia się Pan nie tylko o swoje życie, ale także zdrowie. Życie jako największa wartość znajduje się pod szczególną ochroną prawną i każde zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 winny być przez organy ścigania traktowane ze szczególną uwagę. Groźby i wyzwiska kierowane od sąsiada Istotny w aspekcie tego czynu zabronionego jest pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10 grudnia 1998 r., I KZP 22/98, zgodnie z którym: „»przemoc wobec osoby« jako forma zmuszania – w rozumieniu art. 191 § 1 kk – może polegać tylko na bezpośrednim fizycznym oddziaływaniu na człowieka i nie obejmuje oddziaływania pośredniego (tzw. przemocy pośredniej) przez postępowanie z rzeczą”. Ważne jest nadto, aby groźba bezprawna stanowiąca postać przestępstwa określonego w art. 191 § 1 (przestępstwo kierunkowe) była na tyle realna, że u obiektywnego obserwatora zdarzenia wywołuje przekonanie, że jej użycie może wpłynąć na określone zachowanie pokrzywdzonego zgodnie z wolą sprawcy tego zdarzenia. Dla bytu tego przestępstwa bez znaczenia jest okoliczność, czy „zmuszany” podporządkował się woli „zmuszającego”. W podobnym tonie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 września 2006 r., sygn. akt WA 27/06. Innymi słowy z przestępstwem, o którym mowa w art. 191 § 1 będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy osoba postronna stojąca niejako z boku Panów poweźmie przekonanie, że Pana przyszłe zachowanie może być podjęte pod wpływem groźny stosowanej przez osobę trzecią. Sąd Najwyższy wielokrotnie w swoich orzeczeniach dawał wyraz, iż ważny jest jedynie subiektywny odbiór tej groźby u pokrzywdzonego, tj. to, czy faktycznie wzbudziła ona u niego obawę spełnienia, czy wywołała uczucie strachu lub zagrożenia (zob. wyrok SN z 27 kwietnia 1990 r., IV KR 69/90,; wyrok SA w Lublinie z 11 października 2005 r., II AKa 233/2005). Przestępstwo groźby karalnej Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 r., sygn. akt IV KK 273/2006: „Przestępstwo groźby karalnej skierowane jest przeciwko wolności człowieka w sferze psychicznej, tj. poczucia bezpieczeństwa, rozumianego jako wolność od strachu i obawy o naruszenie innych jego – lub osób mu najbliższych – dóbr. Bez wątpienia wolność od uczucia strachu, zagrożenia nie jest dobrem mierzalnym w sensie fizycznym, zatem ocena szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu w sferze psychicznej, zachowaniem stypizowanym w normie art. 190 § 1 może być także dokonywana, przez pryzmat charakteru i czasu podjęcia przez pokrzywdzonego działań zmierzających do ochrony naruszonego dobra. Zachowanie pokrzywdzonego będzie bowiem wskazywało na poziom jego indywidualnych negatywnych dolegliwości w sferze psychicznej, a więc poziom obaw, strachu, czy wręcz przerażenia, wywołanych bezprawnym zachowaniem sprawcy czynu. Oczywiście ocena takiego zachowania pokrzywdzonego winna być wnikliwa – chociażby z tego powodu, że zachowanie to może zostać wykorzystane także w innych celach – ale właściwe ustalenia w tym zakresie nie pozostają bez znaczenia dla oceny następstw bezprawnego działania (w innym nieco kontekście na okoliczność złożenia z opóźnieniem zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu).”. Zgłoszenie gróźb karalnych na policję Występek z § 1 zagrożony jest karą pozbawienia wolności od miesiąca do 3 lat. Występek penalizowany w art. 191 § 1 ścigany jest z urzędu. Trudno jednak o sytuację, w której organa ścigania dowiadują się o wskazanej przez Pana okoliczności. W związku z powyższym może Pan złożyć zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 Zawiadomienie takie może Pan złożyć w formie pisemnej lub ustnej do protokołu. Właściwym organem do przyjęcie takiego zawiadomienia jest właściwa miejscowo prokuratura rejonowa lub komenda / komisariat policji. Wyraźnie jednak podkreślić należy, iż jeżeli nie będzie Pan dysponował dowodami, to na podstawie li tylko Pana zeznań nie zostanie postawiony nikomu zarzut. Konieczne jest dysponowanie dowodami. Musiałby jednak Pan rozpytać sąsiadów na okoliczność zdarzenia, tj. czy mają wiedzę o zdarzeniu, czy coś słyszeli, a jeżeli tak, to co. Jeżeli sąsiedzi wskażę, że nie mają takiej wiedzy, to w mojej ocenie nie ma szans na wyrok skazujący. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .Na 3 miesiące został tymczasowo aresztowany 29-letni mężczyzna podejrzany o kierowanie gróźb karalnych wobec funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w Kłodzku i członków ich rodzin, a także za naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza, uszkodzenie mienia i posiadanie narkotyków. Mężczyzna usłyszał łącznie 11 zarzutów. Do zdarzenia doszło kilka dni temu, kiedy to Zarzut postawniony wedle procedury zawsze co do zasady będzie Kodeks postępowania karnego CYTATArt. 325a. § 1. Dochodzenie prowadzi Policja lub organy, o których mowa w art. 312, chyba że prowadzi je prokurator.§ 2. Przepisy dotyczące śledztwa stosuje się odpowiednio do dochodzenia, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią 325g. § 1. Nie jest wymagane sporządzenie postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz wydanie postanowienia o zamknięciu dochodzenia, chyba że podejrzany jest tymczasowo aresztowany.§ 2. Przesłuchanie osoby podejrzanej zaczyna się od powiadomienia jej o treści zarzutu wpisanego do protokołu przesłuchania. Osobę tę od chwili rozpoczęcia przesłuchania uważa się za podejrzanego.§ 3. Podejrzanemu należy umożliwić przygotowanie się do obrony, a zwłaszcza ustanowienie lub wyznaczenie 325b. § 1. Dochodzenie prowadzi się w sprawach o przestępstwa należące do właściwości sądu rejonowego:1) zagrożone karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, z tym że w wypadku przestępstw przeciwko mieniu tylko wówczas, gdy wartość przedmiotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub grożąca nie przekracza 100 000 zł,2) przewidziane w art. 159 i 262 § 2 Kodeksu karnego, 3) przewidziane w art. 279 § 1, art. 286 § 1 i 2 oraz w art. 289 § 2 Kodeksu karnego, jeżeli wartość przedmiotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub grożąca nie przekracza 100 000 zł.§ 2. Spośród spraw o przestępstwa wymienione w § 1 pkt 1 nie prowadzi się dochodzenia w sprawach o przestępstwa określone w Kodeksie karnym w art. 155, art. 156 § 2, art. 157a § 1, art. 164 § 2, art. 165 § 2, art. 168, art. 174 § 2, art. 175, 181--184, 186, 201, art. 231 § 1 i 3, art. 233 § 1 i 4, art. 240 § 1, art. 250a § 1--3, art. 265 § 3 oraz w rozdziale XXXVI i 211. W celu sprawdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy można przeprowadzić, w drodze eksperymentu procesowego, doświadczenie lub odtworzenie przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich 212. W toku oględzin lub eksperymentu procesowego można dokonywać również przesłuchań lub innych czynności 315. § 1. Podejrzany i jego obrońca oraz pokrzywdzony i jego pełnomocnik mogą składać wnioski o dokonanie czynności śledztwa. § 2. Stronie, która złożyła wniosek, oraz jej obrońcy lub pełnomocnikowi nie można odmówić wzięcia udziału w czynności, jeżeli tego żądają. Przepis art. 318 zdanie drugie stosuje 316. § 1. Jeżeli czynności śledztwa nie będzie można powtórzyć na rozprawie, należy podejrzanego, pokrzywdzonego i ich przedstawicieli ustawowych, a obrońcę i pełnomocnika, jeżeli są już w sprawie ustanowieni, dopuścić do udziału w czynności, chyba że zachodzi niebezpieczeństwo utraty lub zniekształcenia dowodu w razie zwłoki.§ 2. Podejrzanego pozbawionego wolności nie sprowadza się wtedy, gdy zwłoka grozi utratą lub zniekształceniem dowodu.§ 3. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo, że świadka nie będzie można przesłuchać na rozprawie, strona lub prokurator albo inny organ prowadzący postępowanie mogą zwrócić się do sądu z żądaniem przesłuchania go przez 317. § 1. Strony, a obrońcę lub pełnomocnika, gdy są już w sprawie ustanowieni, należy także na żądanie dopuścić do udziału w innych czynnościach śledztwa.§ 2. W szczególnie uzasadnionym wypadku prokurator może postanowieniem odmówić dopuszczenia do udziału w czynności ze względu na ważny interes śledztwa albo odmówić sprowadzenia oskarżonego pozbawionego wolności, gdy spowodowałoby to poważne 318. Gdy dopuszczono dowód z opinii biegłych albo instytucji naukowej lub specjalistycznej, podejrzanemu i jego obrońcy oraz pokrzywdzonemu i jego pełnomocnikowi doręcza się postanowienie o dopuszczeniu tego dowodu i zezwala na wzięcie udziału w przesłuchaniu biegłych oraz na zapoznanie się z opinią, jeżeli złożona została na piśmie. Podejrzanego pozbawionego wolności nie sprowadza się, gdy spowodowałoby to poważne 313. § 1. Jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia śledztwa lub zebrane w jego toku uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba, sporządza się postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ogłasza je niezwłocznie podejrzanemu i przesłuchuje się go, chyba że ogłoszenie postanowienia lub przesłuchanie podejrzanego nie jest możliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju.§ 2. Postanowienie o przedstawieniu zarzutów zawiera wskazanie podejrzanego, dokładne określenie zarzucanego mu czynu i jego kwalifikacji prawnej.§ 3. Podejrzany może do czasu zawiadomienia go o terminie zaznajomienia z materiałami śledztwa żądać podania mu ustnie podstaw zarzutów, a także sporządzenia uzasadnienia na piśmie, o czym należy go pouczyć. Uzasadnienie doręcza się podejrzanemu i ustanowionemu obrońcy w terminie 14 dni.§ 4. W uzasadnieniu należy w szczególności wskazać, jakie fakty i dowody zostały przyjęte za podstawę 321. § 1. Jeżeli istnieją podstawy do zamknięcia śledztwa, na wniosek podejrzanego lub jego obrońcy o końcowe zaznajomienie z materiałami postępowania, prowadzący postępowanie powiadamia podejrzanego i obrońcę o terminie końcowego zaznajomienia, pouczając ich o prawie uprzedniego przejrzenia akt w terminie odpowiednim do wagi lub zawiłości sprawy, określonym przez organ procesowy.§ 2. Termin zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania powinien być tak wyznaczony, aby od doręczenia zawiadomienia o nim podejrzanemu i jego obrońcy upłynęło co najmniej 7 dni.§ 3. W czynnościach zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania ma prawo uczestniczyć obrońca.§ 4. Nie usprawiedliwione niestawiennictwo podejrzanego lub jego obrońcy nie tamuje dalszego postępowania.§ 5. W terminie 3 dni od daty zaznajomienia podejrzanego z materiałami postępowania strony mogą składać wnioski o uzupełnienie śledztwa. Przepis art. 315 § 2 stosuje się odpowiednio.§ 6. Jeżeli nie zachodzi potrzeba uzupełnienia śledztwa, wydaje się postanowienie o jego zamknięciu i ogłasza się je lub o jego treści zawiadamia się podejrzanego oraz jego 322. § 1. Jeżeli postępowanie nie dostarczyło podstaw do wniesienia aktu oskarżenia, a nie zachodzą warunki określone w art. 324, umarza się śledztwo bez konieczności uprzedniego zaznajomienia z materiałami postępowania i jego zamknięcia.§ 2. Postanowienie o umorzeniu śledztwa powinno zawierać, oprócz danych wymienionych w art. 94, dokładne określenie czynu i jego kwalifikacji prawnej oraz wskazanie przyczyn umorzenia.§ 3. Jeżeli umorzenie następuje po wydaniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów albo przesłuchaniu osoby w charakterze podejrzanego, postanowienie o umorzeniu powinno zawierać także imię i nazwisko podejrzanego oraz w razie potrzeby inne dane o jego Art. 323. § 1. W razie umorzenia śledztwa prokurator wydaje postanowienie co do dowodów rzeczowych stosownie do przepisów art. 230-233.§ 2. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie podejrzanemu, pokrzywdzonemu i osobie, od której przedmioty te odebrano lub która zgłosiła do nich roszczenie. § 3. Po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu śledztwa prokurator, w razie istnienia podstaw określonych w art. 99 § 1 i art. 100 Kodeksu karnego lub w art. 43 § 1 i 2 oraz art. 47 § 4 Kodeksu karnego skarbowego, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku tytułem środka zabezpieczającego. Z takim wnioskiem prokurator może wystąpić również w wypadku umorzenia postępowania wobec niewykrycia sprawcy przestępstwa, przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, o ile przepis przewiduje orzeczenie 324. § 1. Jeżeli zostanie ustalone, że podejrzany dopuścił się czynu w stanie niepoczytalności, a istnieją podstawy do zastosowania środków zabezpieczających, prokurator po zamknięciu śledztwa lub dochodzenia kieruje sprawę do sądu z wnioskiem o umorzenie postępowania i zastosowanie środków zabezpieczających. Przepis art. 321 stosuje się odpowiednio.§ 2. Jeżeli sąd nie znajduje podstaw do uwzględnienia wniosku, o którym mowa w § 1, przekazuje sprawę prokuratorowi do dalszego prowadzenia.§ 3. Na postanowienie sądu przysługuje Art. 338. § 1. Jeżeli akt oskarżenia odpowiada warunkom formalnym, prezes sądu zarządza doręczenie jego odpisu oskarżonemu, wzywając go do składania wniosków dowodowych w terminie 7 dni od doręczenia mu aktu oskarżenia. Jeżeli akt oskarżenia zawiera wniosek, o którym mowa w art. 335 § 1, jego odpis doręcza się ujawnionemu pokrzywdzonemu. § 2. Oskarżony ma prawo wniesienia, w terminie 7 dni od doręczenia mu aktu oskarżenia, pisemnej odpowiedzi na akt oskarżenia, o czym należy go pouczyć.§ 3. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo ujawnienia tajemnicy państwowej, oskarżonemu doręcza się odpis aktu oskarżenia bez uzasadnienia. Uzasadnienie aktu oskarżenia udostępnia się jednak z zachowaniem rygorów określonych przez prezesa sądu lub 339. § 1. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie, jeżeli: .1) prokurator złożył wniosek o orzeczenie środków zabezpieczających,2) zachodzi potrzeba rozważenia kwestii warunkowego umorzenia postępowania,3) akt oskarżenia zawiera wniosek, o którym mowa w art. 335.§ 2. (uchylony).§ 3. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie także wtedy, gdy zachodzi potrzeba innego rozstrzygnięcia przekraczającego jego uprawnienia, a zwłaszcza:1) umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 2-11,2) umorzenia postępowania z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia,3) wydania postanowienia o niewłaściwości sądu lub o zmianie wskazanego w akcie oskarżenia trybu postępowania,4) zwrotu sprawy prokuratorowi w celu usunięcia istotnych braków postępowania przygotowawczego,5) wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania,6) wydania postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania lub innego środka przymusu,7) wydania wyroku nakazowego,§ 4. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie ponadto, gdy zachodzi potrzeba rozważenia możliwości przekazania jej do postępowania mediacyjnego; przepis art. 23a stosuje się odpowiednio.§ 5. Strony, obrońcy i pełnomocnicy mogą wziąć udział w posiedzeniach wymienionych w § 1 oraz w § 3 pkt 1, 2 i 6, z tym że udział prokuratora i obrońcy w posiedzeniu w przedmiocie orzeczenia środka zabezpieczającego określonego w art. 94 albo 95 Kodeksu karnego jest 340. § 1. W kwestii umorzenia postępowania stosuje się odpowiednio art. 322 oraz art. 323 § 1 i 2.§ 2. W razie istnienia podstaw określonych w art. 99 § 1 Kodeksu karnego lub w art. 43 § 1 pkt 1 Kodeksu karnego skarbowego sąd, umarzając postępowanie lub rozpoznając wniosek prokuratora wymieniony w art. 323 § 3, orzeka przepadek.§ 3. Osoba roszcząca sobie prawo do korzyści lub przedmiotów, których przepadek orzeczono tytułem środka zabezpieczającego, może dochodzić swych roszczeń tylko w postępowaniu 341. § 1. Prokurator, oskarżony i pokrzywdzony mają prawo wziąć udział w posiedzeniu. Udział ich jest obowiązkowy, jeżeli prezes sądu lub sąd tak zarządzi.§ 2. Jeżeli oskarżony sprzeciwia się warunkowemu umorzeniu, jak również wtedy, gdy sąd uznaje, że warunkowe umorzenie byłoby nieuzasadnione, kieruje sprawę na rozprawę. Wniosek prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania zastępuje akt oskarżenia. W terminie 7 dni prokurator dokonuje czynności określonych w art. 333 § 1-2.§ 3. Jeżeli sąd uzna za celowe ze względu na możliwość porozumienia się oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii naprawienia szkody lub zadośćuczynienia, może odroczyć posiedzenie, wyznaczając stronom odpowiedni termin. Na wniosek oskarżonego i pokrzywdzonego, uzasadniony potrzebą dokonania uzgodnień, sąd zarządza stosowną przerwę lub odracza posiedzenie.§ 4. Sąd orzekając o warunkowym umorzeniu bierze pod uwagę wyniki porozumienia się oskarżonego z pokrzywdzonym w kwestii wskazanej w § 3.§ 5. W przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania sąd orzeka na posiedzeniu wyrokiem. CYTATArt. 342. § 1. W wyroku warunkowo umarzającym postępowanie należy dokładnie określić czyn oskarżonego, wskazać przepis ustawy karnej, pod który czyn podpada, oraz oznaczyć okres próby. § 2. W wyroku sąd określa także nałożone na oskarżonego obowiązki oraz sposób i termin ich wykonania, a w razie uznania za celowe - również dozór kuratora, osoby godnej zaufania albo instytucji lub organizacji społecznej. § 3. Wyrok powinien w razie potrzeby zawierać rozstrzygnięcie co do dowodów rzeczowych. Sąd stosuje odpowiednio art. 230 § 2 i 3 oraz art. 231-233, uwzględniając potrzebę zabezpieczenia dowodów na wypadek podjęcia postępowania. § 4. Zawarte w wyroku rozstrzygnięcie, o którym mowa w § 3, może być zaskarżone zażaleniem przez osoby wskazane w art. 323 § 2.§ 5. Wyrok doręcza się także 17. § 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy: 1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia,2) czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa,3) społeczna szkodliwość czynu jest znikoma,4) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze,5) oskarżony zmarł,6) nastąpiło przedawnienie karalności,7) postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się,8) sprawca nie podlega orzecznictwu polskich sądów karnych,9) brak skargi uprawnionego oskarżyciela,10) brak wymaganego zezwolenia na ściganie lub wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, chyba że ustawa stanowi inaczej,11) zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie.§ 2. Do chwili otrzymania wniosku lub zezwolenia władzy, od których ustawa uzależnia ściganie, organy procesowe dokonują tylko czynności nie cierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów, a także czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy wniosek będzie złożony lub zezwolenie będzie wydane.§ 3. Niemożność przypisania winy sprawcy czynu nie wyłącza postępowania dotyczącego zastosowania środków 167. Dowody przeprowadza się na wniosek stron, podmiotu określonego w art. 416 albo z 352. Prezes sądu po rozważeniu wniosków stron i podmiotu, o którym mowa w art. 416 lub z urzędu dopuszcza dowody i zarządza ich sprowadzenie na rozprawę. Przepis art. 368 stosuje się 368. O przychylnym załatwieniu wniosku dowodowego strony, któremu inna strona nie sprzeciwiła się, rozstrzyga ostatecznie przewodniczący; w innych wypadkach sąd wydaje 370. § 1. Po swobodnym wypowiedzeniu się osoby przesłuchiwanej na wezwanie przewodniczącego, stosownie do art. 171 § 1, mogą zadawać jej pytania w następującym porządku: oskarżyciel publiczny, oskarżyciel posiłkowy, pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, oskarżyciel prywatny, pełnomocnik oskarżyciela prywatnego, powód cywilny, pełnomocnik powoda cywilnego, biegły, podmiot, o którym mowa w art. 416,obrońca, oskarżony, członkowie składu orzekającego.§ 2. Strona, na której wniosek świadek został dopuszczony, zadaje pytania przed pozostałymi stronami. § 3. W razie potrzeby członkowie składu orzekającego mogą zadawać dodatkowe pytania poza kolejnością.§ 4. Przewodniczący uchyla pytania, o których mowa w art. 171 § 6, lub gdy z innych powodów uznaje je za 414. § 1. W razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo. Jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.§ 2. Umarzając postępowanie sąd stosuje odpowiednio art. 322 § 2 i 3, art. 323 § 1 i 2 oraz art. 340 § 2 i 3.§ 3. Sąd stosuje środek zabezpieczający wskazany w art. 99 § 1 Kodeksu karnego lub w art. 43 § 2 Kodeksu karnego skarbowego jeżeli wyniki przewodu sądowego to uzasadniają, a umorzenie następuje z powodu niepoczytalności sprawcy w chwili popełnienia czynu.§ 4. Umarzając postępowanie warunkowo, sąd stosuje odpowiednio art. 341.§ 5. Przewidując możliwość warunkowego umorzenia postępowania albo możliwość orzeczenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, sąd może wznowić przewód sądowy celem odpowiedniego zastosowania art. 341 § 3; wówczas sąd może zarządzić UCHWAŁA Z DNIA 25 MARCA 2004 R. I KZP 46/03 § Termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu (art. 341 § 5 biegnie od daty jego ogłoszenia (art. 422 § 1 a nie doręczenia (art. 100 § 3 chyba że zaistniały okoliczności określone w art. 422 § 2 Przewodniczący: Prezes SN L. Paprzycki (sprawozdawca).Sędziowie SN: P. Hofmański, S. Prokuratora Generalnego: R. A. Najwyższy w sprawie Moniki J., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 441 § 1 przez Sąd Okręgowy w G. Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2003 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: „Czy wobec wynikającego z treści przepisu art. 100 § 3 wymogu doręczenia stronom wyroku zapadłego na posiedzeniu (a więc również stronie obecnej na posiedzeniu) termin do wniesienia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, który ogłoszono na posiedzeniu stronom, biegnie od daty doręczenia odpisu wyroku stronie, niezależnie czy była ona obecna na posiedzeniu, czy też zgodnie z regułą wyrażoną w art. 422 § 1 – od daty ogłoszenia wyroku?” u c h w a l i ł udzielić odpowiedzi jak Z A S A D N I E N I ESąd Rejonowy w R., wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2003 r., umorzył warunkowo postępowanie karne wobec Moniki J., oskarżonej o popełnienie przestępstwa zakwalifikowanego z art. 177 § 1 W posiedzeniu uczestniczył tylko prokurator, a przewodniczący po ogłoszeniu wyroku, pouczył, iż orzeczenie może być zaskarżone do Sądu Okręgowego w G. w terminie 7dni od doręczenia wyroku z uzasadnieniem. Odpis wyroku został doręczony stronom, przy czym oskarżyciel publiczny otrzymał go w dniu 22 sierpnia 2003 r., a więc w ósmym dniu od daty ogłoszenia wyroku, wtedy też złożył wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Wniosek ten uznano za złożony w terminie, a oskarżyciel publiczny w dniu 24 września 2003 r. otrzymał odpis wyroku z uzasadnieniem. Apelacja którą prokurator wniósł w dniu 8 października 2003 r., została przyjęta jako złożona w terminie i odpowiadająca warunkom formalnym, a następnie przesłana wraz z aktami Sądowi Okręgowemu w G., o czym zawiadomiono prokuratora oraz oskarżoną. Prokurator w apelacji podnosił także i to, że został błędnie pouczony o możliwości zaskarżenia wyroku w terminiesiedmiu dni od daty doręczenia mu odpisu wyroku z uzasadnieniem. Sąd Okręgowy w G. rozpoznając sprawę uznał, iż wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy – art. 100 § 3 „na tle art. 422 § 1 które sformułował w pytaniu przekazanym Sądowi Najwyższemu na podstawie art. 441 § 1 Zastępca Prokuratora Generalnego w przedstawionym Sądowi Najwyższemu wniosku, podzielając ocenę Sądu Okręgowego, że w tej sprawieprzy rozpoznawaniu środka odwoławczego wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy – art. 100 § 3 i art. 422 § 1 a więc spełnione zostały wymogi określone w art. 441 § 1 wyraził pogląd, iż termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku, umarzającego warunkowo postępowanie, wydanego na posiedzeniu (art. 341 § 5 biegnie od daty jego ogłoszenia, a nie doręczenia (art. 422 § 1 Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Uznać należało, iż przy rozpoznawaniu w tej sprawie apelacji, na tle wykładni art. 100 § 3 i art. 422 § 1 rzeczywiście wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, w rozumieniu art. 441 § 1 co upoważniało Sąd Okręgowy w G. do przekazania Sądowi Najwyższemu pytania prawnego. Może bowiem budzić zasadnicze wątpliwości czy, bez względu na to, czy strona uczestniczyła w posiedzeniu, na którym wydany został wyrok, którym warunkowo umorzone zostało postępowanie, termin do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia takiego wyroku, biegnie od daty jego ogłoszenia, jak to stanowi art. 442 § 1 czy też od daty doręczenia wyroku na podstawie art. 100 § 3 wobec pouczenia wymaganego przez art. 100 § 6 Jednoznaczne brzmienie przepisu art. 422 § 1 wskazuje, że określony w nim termin 7 dni do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia dotyczy wszystkich wyroków, które zostały ogłoszone w sposób określony w art. 418 § 1 że przepis szczególny stanowi inaczej – od daty doręczenia: art. 422 § 2 i art. 482 § 1 zd. drugie i biegnie właśnie od daty jego ogłoszenia. Dotyczy to wyrokowania zarówno na rozprawie, jak i na posiedzeniu w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji (art. 422 znajduje się w rozdziale 47, w dziale VIII Postępowanie przed sądem pierwszej instancji), także w postępowaniach szczególnych (art. 468 art. 485 w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego (art. 574 oraz w postępowaniu w sprawach podlegających orzecznictwu sądów wojskowych (art. 646 Tak samo jest, jeżeli chodzi o pozostałe przepisy rozdziału 47 z których większość dotyczy każdej czynności wyrokowania, a tylko niektóre z nich wyłącznie wydawania wyroku na rozprawie (np. art. 409 albo na posiedzeniu (np. art. 418a Ustawodawca w art. 422 § 1 początek terminu do złożenia określonego w nim wniosku wiąże z datą ogłoszenia wyroku. Odmiennie natomiast – w art. 422 § 2 i w art. 482 § 1 zdanie drugie stanowiąc, że termin ten rozpoczyna bieg od daty doręczenia oskarżonemu wyroku albo jego odpisu. Tak samo jest również w wypadku wyroku wydanego w postępowaniu wznowieniowym na posiedzeniu bez udziału stron art. 544 § 3 in principio co jednak wynika nie z treści któregokolwiek przepisu rozdziału 56 Kodeksu postępowania karnego, lecz z tego, że strony nie wiedzą o terminie tego posiedzenia i dopiero z doręczonego wyroku (art. 100 § 3 dowiadują się, iż zostało wydane tego rodzaju orzeczenie, i jak może być ono zaskarżone (art. 100 § 6 Względy gwarancyjne przemawiają zatem za przyjęciem, że w takiej sytuacji procesowej bieg terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku rozpoczyna się od doręczenia wyroku. Żaden inny przepis kodeksu, poza wyżej już wskazanymi, nie określa odmiennie, niż art. 422 § 1 początku biegu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Nie czynią tego również przepisy art. 100 § 3 i 6 stanowiąc jedynie, iż wyrok zapadły na posiedzeniu doręcza się stronom (§ 3), jednocześnie pouczając je o przysługującym im, między innymi na podstawie art. 422 § 1 prawie, terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia (postanowienie SN z dnia 14 stycznia 1997 r., III KZ 99/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 32) Art. 422 § 1 uzależnia początek terminu od czynności procesowej „ogłoszenia wyroku”, natomiast art. 418 § 1 stanowi, iż wyrok ogłasza „publicznie” przewodniczący składu orzekającego, nawet wtedy, gdy nikt nie stawił się na ogłoszenie wyroku (art. 419 § 1 Dotyczy to zarówno rozprawy, jak i posiedzenia, o ile tylko spełnione zostały warunki „publiczności” ogłoszenia, z zachowaniem jawności dla uczestników postępowania (jawność wewnętrzna) oraz osób postronnych – publiczności (jawność zewnętrzna). W wypadku wyrokowania poza rozprawą oprócz ogłoszenia wyroku w sposób określony w art. 418 § 1 jego treść dodatkowo udostępniana jest publicznie przez złożenie odpisu na okres 7 dni w sekretariacie sądu, o czym należy uczynić wzmiankę w protokole posiedzenia, który wówczas zawsze trzeba sporządzić – art. 418a (zob. szerzej: S. Zabłocki: Publiczne ogłoszenie wyroku wydanego na posiedzeniu - realna gwarancja czy fikcja? – Gdańskie Studia Prawnicze, T. XI, 2003, s. 311 i nast.). Unormowania dotyczące jawności rozprawy (w obu jej aspektach) są jednoznaczne (rozdział 42 Jawność rozprawy głównej), a ich wykładnia, na potrzeby rozważanej problematyki, nie nastręcza żadnych trudności. Niewątpliwe jest bowiem kto bierze udział w postępowaniu i kto może być obecny, natomiast z art. 355 wynika wyraźna deklaracja, iż rozprawa odbywa się jawnie, a ograniczenie jawności określa ustawa, w tym przede wszystkim Kodeks postępowania karnego. W każdym razie ogłoszenie wyroku odbywa się zawsze jawnie (art. 364 § 1 a więc z udziałem stron, ich przedstawicieli (obrońców i pełnomocników) oraz w obecności publiczności. Strony i inne osoby, które wzywa się na rozprawę lub zawiadamia o jej terminie, prezes sądu wskazuje w pisemnym zarządzeniu o wyznaczeniu rozprawy głównej (art. 350 § 1 pkt 3 a oskarżonego pozbawionego wolności doprowadza się (art. 350 § 2 Umieszczona na drzwiach sali rozpraw wokanda informuje osoby postronne – publiczność oterminie rozpraw w poszczególnych sprawach. Te ostatnie osoby, w każdy czasie, mogą uzyskać w sekretariacie sądu informacje o wyznaczonym terminie rozpraw w poszczególnych sprawach. Jeżeli chodzi o posiedzenia, to brak jest w kodeksie unormowań regulujących ich jawność, co w żadnym wypadku nie oznacza, jak w postępowaniu cywilnym (zob. art. 148 i nast. iż są one niejawne, a więc niedostępne dla uczestników postępowania i publiczności. Przepisy art. 96 określają jedynie podmioty (strony, inne osoby), które mają prawo wziąć udział w posiedzeniu, a nawet obowiązek udziału, gdy tak ustawa stanowi (§ 1), i wówczas należy je o terminie posiedzenia zawiadomić, albo też mają prawo wziąć w nim udział o ile stawią się na posiedzenie, o terminie którego nie powiadamia się ich (§ 2). Z tych unormowań wynika jednak, że każde posiedzenie sądu jest dostępne nie tylko dla stron oraz osób nie będących stronami, określonych w art. 96 § 1 ale także dla osób postronnych– publiczności, których obecność, w przeciwieństwie do postępowania cywilnego (art. 152 zdanie drugie nie jest wyłączona przez żaden przepis karnej ustawy procesowej (zob. J. Grajewski, Paprzycki, M. Płachta, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, T. I, s. 306). Tak jak w wypadku rozprawy, o wyznaczeniu terminu każdego posiedzenia osoby zainteresowane, których sąd nie zawiadamia o tym z urzędu, mogą uzyskać stosowaną informację w sekretariacie sądu, a także zapoznając się wokandą umieszczoną w miejscu odbywania posiedzenia. Wówczas jednak, gdy posiedzenie odbywa się „bez udziału stron”, są one uprawnione jedynie do obecności na posiedzeniu, nie mając prawa zabierania głosu, czy składania wniosków, a więc na zasadzie takiej jak osoby postronne – publiczność. Okazuje się więc, że jawność zewnętrzna – publiczność rozprawy i posiedzenia, co do istoty, jest taka sama, jako, że są one dostępne zarówno dla stron, jak i innych osób, a wyłączenie jawności posiedzenia następować będzie, na podstawie przepisów rozdziału 42 Kodeksu postępowania karnego stosowanych przez analogię, w tych samych wypadkach, gdy wyłącza się jawność rozprawy, a więc nigdy nie będzie to dotyczyło ogłoszenia wyroku. O terminach posiedzeń, na których wydawane są wyroki, z wyjątkiempostępowania wznowieniowego (art. 544 § 3 in principio zawiadamiane są wszystkie podmioty uprawnione do wniesienia apelacji. W wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowania są to: pokrzywdzony, obrońcy i pełnomocnicy (art. 339 §5 art. 342 § 1 Wydanie wyroku w każdym wypadku, a więc i wówczas, gdy sąd warunkowo umarza postępowanie na posiedzeniu, niewątpliwie kończy „rozpatrzenie sprawy” w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP z 1997 r. Przepis ten stanowi, iż musi to być rozpatrzenie „jawne”, a więc „publiczne”. Ten wymóg odnosi się zarówno do rozprawy, jak i posiedzenia, w toku którego następuje „rozpatrzenie sprawy”. Taki sam standard „publiczności” wyrokowania wynika z art. 6 ust. 1 Konwencji Europejskiej z 1950 r. o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Gdyby nawet uznać, iż nie jest wystarczająca dla przyjęcia prawa do obecności na posiedzeniu każdego zainteresowanego, w tym dla stron, sama analiza przepisów obowiązującej karnej ustawy procesowej, to prawo takie należałoby wywieść wprost właśnie z art. 45 ust. 1 Konstytucji, która w art. 8 ust. 2 nakazuje bezpośrednie stosowanie jej przepisów oraz z art. 6 ust. 1 Konwencji Europejskiej, gdyż art. 91 ust. 2 Konstytucji stanowi o pierwszeństwie ratyfikowanej za zgodą parlamentu konwencji międzynarodowej przed ustawą, jeśli nie da jej się z tą ustawą pogodzić. Tym bardziej jest to uzasadnione, że, jak to zostało wyżej przedstawione, karna ustawa procesowa z całą pewnością nie statuuje niedostępności posiedzenia dla zainteresowanych nią osób (szerzej zob. P. Hofmański, O jawność posiedzeń sądowych w procesie karnym, Księga Jubileuszowa ku czci prof. A. Bulsiewicza, Toruń 2004, w druku). Skoro zatem w posiedzeniu, mającym za przedmiot „rozpatrzenie sprawy”, kończącym się wydaniem wyroku, uczestniczyć mogą nie tylko strony i ich przedstawiciele, ale także publiczność, to niewątpliwe jest, że mamy w tym wypadku do czynienia z jawnym – publicznym rozpatrzeniem sprawy, w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, a zapadły na takim posiedzeniu wyrok jest ogłaszany publicznie, w rozumieniu art. 418 § 1 i art. 422 § 1 Jeżeli tak, to właśnie ten ostatni przepis, a nie przepis art. 100 § 3 określa początek terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Nie można, wobec tego, podzielić prezentowanego w piśmiennictwie poglądu, że przepisy art. 100 § 3 i 6 ustanawiają, odmienne od tych określonych w art. 422 § 1 i 2 oraz w art. 482 § 1 zd. 2 zasady składania wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku (tak: T. Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Kraków 2003 r., s. 1073, Stefański (w): Z. Gostyński (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Warszawa 2004, T. II, s. 858 oraz D. Wysocki: Glosa do postanowienia SN z dnia 28 marca 2003 r., III KZ 71/02, OSP 2004, z. 1, s. 29,30). Tylko w wypadku, gdy oskarżony pozbawiony wolności, który nie ma obrońcy, nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku na posiedzeniu, termin ten, zgodnie z unormowaniem art. 422 § 2 biegnie od daty doręczenia mu wyroku Sąd Najwyższy, dostrzegając, że zaprezentowany w niniejszej uchwale pogląd dotyczący zewnętrznej jawności posiedzenia stawia w wielu sytuacjach procesowych pod znakiem zapytania racjonalność unormowań zawartych w art. 100 § 3 oraz w art. 418a doszedł jednak do przekonania, iż względy natury konstytucyjnej przemawiają za przyjętym stanowiskiem. Tomasz Kowalczyk. Art. 190. KK - Kodeks karny - § 1. Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub na szkodę osoby dla niej najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w osobie, do której została skierowana lub której dotyczy, uzasadnioną
zapytał(a) o 19:50 Jaka kara grozi za groźby/nękanie? Chodzi mi o osobę dorosłą, która grozi i nęka. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 19:52 § 1. Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego. Theron odpowiedział(a) o 19:53: Dziękuję :) numer226 odpowiedział(a) o 19:52 To jest przestępstwo, a za to to nawet więzienie do 10 lat Uważasz, że ktoś się myli? lubZgodnie bowiem z art. 145 kodeksu wykroczeń (dalej: k.w.), „kto zanieczyszcza lub zaśmieca miejsca dostępne dla publiczności, a w szczególności drogę, ulicę, plac, ogród, trawnik lub zieleniec, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany”. Karalnością zostało objęte zatem zarówno zanieczyszczanie, jak i Odpowiedzi Leira odpowiedział(a) o 20:58 Tak groźby są karalne, ale nie widzę tu żadnej groźby, czy ktoś Ci groził? To, że ktoś coś komuś powiedział i to doszło do ciebie to zwykłe plotki osiedlowe. Słyszałaś w ogóle żaby tak mówiła do Ciebie? Bo tego, co napisałaś nikt nie weźmie na poważnie. napewno mi policja nie pomoże,ale chyba mogłabym iśc jakby ona mnie wyzwalaod szmat i [CENZURA] i tak dalej blocked odpowiedział(a) o 10:21 To jest namowa do przemocy i lamanie karalne tak samo jak grozby Ditka odpowiedział(a) o 14:42 jeżeli nie ma żadnych dowodów np : nagrania na komórce itd to ci nic nie zrobi Uważasz, że ktoś się myli? lub IV270.
